Ból czasem radość niesie.

Żegnajcie bóle, żale
Troski dzisiaj już niezrozumiałe,
Chociaż wciąż bliskie,
Jeszcze cieniem za mną stojące.

Jakże już dzisiaj ? wręcz obce,
A tak wówczas cierpień przysparzające.

Dziwny spokój me wnętrze ogarnął,
Krzyczeć z radości chcę.
Chociaż czuję, że to tylko namiastka
Tego co chce życie mi dać,
Przestałam się już bać,
Nauczyłam się od losu brać.

Ciągle jeszcze obawiająca się,
Ciągle ważąca każdy krok swój.

Zatracona, za namiętnością
Obsypana radością i błogością.
W tych chwilach, chociaż pytam z niedowierzaniem:
Czy to może jest kochanie?
Wiem co to pożądanie,
oraz nareszcie SIEBIE KOCHANIE !

(o niebiosa co z tym się stanie,
Co dla mnie zostanie?)

autor

Atnaloy

Napisany: 2008-06-30 Dodano: 2010-04-23 23:14:32

Ten wiersz przeczytano 596 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie