Bolesny przebłysk

Co za przestrzeń, jakie uciśnienie
ze wszech stron pozorny spokój i ład
budowla o nietrwałych wiązaniach kłamstwa
rozpierana od wewnątrz zwałami sprzecznych sił
pozorny spokój, skupienie i koncentracja
podprogowo zaczajone ciągi myśli i afektów
niby przestrzeń nie zmącona, lecz podświetlona
energiami tarć, zasnuta cieniami
bezprzedmiotowego lęku

To mój stan przed burzą
w chwilowej małej stabilizacji
jakże dalekiej od jasności myślenia
lecz jedynie mi już teraz dostępnej
oszukańczej harmonii

Brak celu, brak przyczyn, brak skutków
to moja mała stabilizacja
w której przestrzeń zdobyta kłamstwem
najpierw świadomym, potem już mniej
może na chwilę wypełnić się
swobodą myśli, rojem marzeń
i delikatnych uczuć
obietnicami na przyszłość
zadziwieniami nad prostotą szczęścia

Lecz już po chwili wraca jasność myślenia
i ta jej nieprzełamana bariera wyrzutu
ta nieprzekrzyczana, nieprzepłakana
droga wyjścia na horyzoncie
i zamykają się kraty i szarpię się już
nie w lęku, lecz w strachu
mała oszukańcza harmonia rozpada się
to dobrze, bo bliżej do wyjścia
lecz bliżej też ostatecznego rozstrzygnięcia
życie, albo śmierć

Nigdy nie przekroczę bariery światła
nigdy nie znajdę się w słonecznej przestrzeni
może zresztą już tam byłem
jako dziecko
ale wyszedłem z jasności w ciemność
bo słabość wygrała
nie potrafiłem przechodzić przez ból do światła
nie potrafiłem rozwijać się wewnętrznie
jak pan nad sobą
przestraszyłem się ciemności
choć z niej wyszedłem i do niej powrócę

A przecież przez jaki bym nie przechodził ból
wiem, że jest drogą do jasności
do niej się zawahałem iść po własnym trupie
uznając swój biologiczny kres za kres ostateczny
i ceniąc sobie bardziej życie w ciemności
niż zejście ze świata w bólu i w jasności
w ciemność wyobrażonej przez zmysły śmierci
będącej przecież jedynie złudzeniem życia
któremu zabrakło wiary w rzeczywistość, poza tą,
w której w nic nie wierzy, poza swoimi złudzeniami
zrodzonymi ze strachu przed niewiadomym

Może trzeba być straceńcem
bo dostrzegając ból na drodze do szczęścia
nie warto przed nim uciekać
bo i tak się go nie uniknie
a prawdziwego szczęścia nie znajdzie
na marginesie życia, w za ciasnym ogrodzie
fałszywej rozkoszy
trzeba iść po moście cienkim jak włos
i ostrym jak miecz do prawdziwego raju

Może trzeba uwierzyć w nieśmiertelność
odejść bez zastanowienia
być nade wszystko wiernym swej godności
mieć spokojne sumienie w chwili wyboru
bólu śmierci
wierząc, że po własnym trupie
dojdziemy tą drogą do jasności, wierności sobie,
jedności czynu z wewnętrznym pragnieniem
do szczęścia, które nie jest ucieczką
a wytrwaniem w tym stanie naturalnym
wymagający siły

autor

Belamonte

Dodano: 2009-09-29 18:00:16

Ten wiersz przeczytano 685 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie