boska cząstka

Samotność podmiotu lirycznego polega na niemożliwości
nawiązania komunikacji werbalnej. Gąszcz słów jest
dzisiaj parawanem, za którym czai się własne ego. I to
ego partnera w stosunku do partnerki.Dlategołzy w
samotnej wędrówce przez piasek pustyni, który tak
bardzo ciąży.

Pozdrawiam serdecznie i wiosennie

Jurek

misiaala, sięgnij do innej warstwy..
Zapraszam tam wszystkich..

Samotność jest smutna.
:)

Ciekawie ujęta refleksja nad życiem.

bose stopy na piachu ku wytchnieniu:)po przepychaniu
się przez świat...

Pieknie.Pozdrawiam:)

miękka poduszka piasku pod stopami
z materiału starszego niż świat...
poduszka piasku?
wiersz zatrzymał

a może w tytule "cząstka boskości" ?

przygarnij też moją, darmo oddam:) ostatecznie
dopłacić mogę.

a poważnie, to podoba mi się jak prawie zawsze:)
siedzę sobie zazwyczaj w kącie i czytam.

pozdrawiam ciepło z Kraka
K.

Piękna refleksja,a szczególnie ta poduszka z miliarda
drobinek, ściele pod stopy szorstkość piasku
wyrównując miękkością poduszki...Miłego dnia
Smutna:)))

Pięknie zatrzymujesz...Pozdrawiam.

...boska cząstka
w kilku sławach tak wiele...
pozdrawiam:-)))))))

Taki to człowieczy los - ładnie.

hm..., zamyśliłam się,
pozdróweczka

..ale przekaz -"ja co przygarniam samotność" :-)
czarujesz słowem i uczuć barwą.Piękny "motyl" :-)
Pozdrawiam :-)