Bramy wiecznego gaju

(z dedykacją dla zmarłych poetów) proszę pod wierszem w komentarzu zapalić światełko dla zmarłego poety

Gdy wiatr na liściach psalmy gra,
a deszcz smużkami spływa w dal,
gdy serce już przestaje bić,
a dusza chce do raju iść...

to z niebios słyszysz cichą pieśń,
aniołów rzesza rusza gdzieś,
rozciąga swoich skrzydeł moc,
nie ważne, czy to dzień, czy noc...

Czy zorzą wstaje jasny dzień,
czy zmierzch, anioła - widać w tle.
Wyciągąć dłoń do ciebie chce,
już nie potrafisz wyrzec - nie!

Jasnością płonie drogi szlak,
otwiera bramy wieczny gaj...
Jak tam spokojnie i jasno
czy się obudzić, czy zasnąć?

Wnet głos Dawida rozległ się
z wysoka woła, wita cię...
Poetą jesteś? Pana chwal!
Tu raj jest wieczny, tam już dal...

Zastęp aniołów - mistrzów chór
jeden za drugim, niczym mur
śpiewać poczęli święty hymn.
Potężny, zgodny psalmu rytm:

Alleluja, Alleluja, Alleluja...

***
I zasnął nasz poeta - brat
by chwalić Pana - poszedł w świat...
Już śpiewa z chórem święty hymn.
Potężny, zgodny psalmu rytm:

Alleluja, Alleluja, Alleluja...

Autor - Danuta Duszyńska nick "australijka"

Niemcy, 8 października 2019

autor

australijka

Napisany: 2019-10-08 Dodano: 2019-10-08 14:38:49

Ten wiersz przeczytano 1013 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie