Bratanek Novalisa

Zniewolony,
łzami opętany posyła w próżnię niemy krzyk.
Kroplami rosy maluje tęsknotę na szklanej granicy prywatności.
Złocisty płomień to wspomnień znak
gdy z tchnieniem nocy żegnał się z światem,
jej dotyk był bramą do snów.
Wraz z śpiewem poranka zabrzmiał lęk
Czy to głos jej?
Nie, to gitary dźwięk.
Rytaulne słowa niewypowiedziane,
niezaspokojony znów miłości żar.
Śle papierowych gońców, czarnym napojem uskrzydlając ciało.
Ciepła szept, czy to oddech jej?
Nie, to świecy gorący podmuch.
Wpatrzony w niebo, zjednoczony z mrokiem
Kim jest w szklanej substancji odbicie?
Kim jest płaczący cienia cień?
Bratankiem Novalisa ów nocy utęskniony.
Sprzymierzeniec dusz błogosławionych

autor

Keira Nigra

Dodano: 2006-03-06 20:40:51

Ten wiersz przeczytano 573 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie