Brnę

Opętana szałem istnienia
brnę
przedzierając się przez korzenie
bijąc głową w podstawy skał
przekopuję tunel ku powierzchni

Nie widzę światła-
na przepadłe brnę
zwalczam gąszcze niepewności
szukając upragnionej krainy
śmieję się w twarz przeciwnościom

nie powiedziano mi,
że to nie w tę stronę

Wbrnęłam w niedowybrnięcia
i nie brnę już
po części gniję, po części usycham
z tęsknoty za światem powierzchni
tunelem odlatują klaustrofobiczne marzenia

lecz ja nie idę już spowrotem

po zgniłouschłej skórze
toczy się ogromna łza-

niespełnienie

autor

Sloneczkoo;)

Napisany: 2005-08-17 Dodano: 2005-08-17 11:45:02

Ten wiersz przeczytano 390 razy

Oddanych głosów: 3

Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie