Brzemię

Ku pamięci tej...

To, co dzierżę nic nie waży;
smutkiem, radością mnie darzy.
W ręce kłując, kaleczy.
Róża - ta sama, co leczy.

Nie widzę ani nie żyję,
nie słyszę, ani nie czuję.
Wszyscy biją nam brawa.
To i wszystko inne chcę dawać.

Teraz już tylko wegetuję,
wzrastam w tej chorobie.
Wciska w ziemię, uciska.
Uczuć nie ma nawet z bliska.

Powiedz coś! Zapomnę wszystko!
To słowo powtarzać będę dzieciom.
Niech legenda stanie się historią
o Tobie, czystej postacią.

Tak umysł zaczyna się i kończy.
Bo został ślad, głęboko...
Teraz już wiesz co we mnie drzemie?
Do Ciebie i od Ciebie -...
...miłości brzemię.

...co nie pomogła mi w niesieniu tego.

autor

Osa750

Napisany: 2008-03-17 Dodano: 2009-12-07 00:10:30

Ten wiersz przeczytano 704 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie