Budzić się mniej

Budzić się mniej

budzić się mniej z każdego snu
ciałem co w błękit wrasta boleśnie
budzić się kwiatem co w niebo ptakiem wzlatuje
tylko ten korzeń-łańcuch u spodu
i opadające płatki-łzy na ziemię

świtem jak noc z bielmem na oku
białym całkiem i ślepym
kornikiem obrazów toczonym
dłonie w ciebie zachłannie zanurzam
jak deszczu ulewa
milionem pocałunków niebo do grobu składa
by mgły oparem zdradzić je z łąką
w nagości kwietną pachnącą i senną

jak skrzydło wiatru dotykiem
niemym jak porzucone gniazdo skowronka
w karuzeli szalonej polnych kwiatów
co wyrastają na moich wargach co rano

a każdy zdaje się być makiem
a każdy zdaje się być chabrem
a wszystkie jak twoje oczy wilgotne

autor

Amadeusz

Napisany: 2006-05-07 Dodano: 2006-11-24 00:02:38

Ten wiersz przeczytano 437 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie