BURSZTYNOWEGO KRATERU DNI OSTATNIE

Gdy lampion rumiany, atłas arkad
opuszczał sennie...
Symfonii wiatr deszczowy sonaty mej
zgotował tu oblicze melancholijne.

Bursztynowy Krater romantycznym nowiem
oświetlając wpierw zabrzmiał,
gdy szepty zza szarych chaszczy, na żer spuściły
zwierzyny wściekłe, łowne oraz drapieżne...

Czas przystanął w rąbku akcji gdy zerwały
się wichury,
chłoszcząc koron mocną zieleń...

Grał mi eter burzą zwlekły, na pianinie starym
w sadzie węgierkowym,
wzbudził w skrzyni czarnej tchnienie, choć to serce
z dawien milczące tkwiło, w swym swoistym
cmentarzysku, gdzie śnieżyce orały mrozem,
gdzie gorączka skwaru czerwcowego,
ogniem opadała w klawiszy śmiertelność...

Burza grała wichrem silna, mej sonaty długie brzmienia,
gdy drapieżne wściekłych, ostre szpony
nad wysięgnicą ponad góry, w nowiu
ranę uczyniły...

A deszcz nadal grał, spokojniej...
chłodnym kropel rojem twórczym
tym najczulej i żałośniej zagrał lament
srebrną nutą,
tak przejętą i zgaszoną pod gwiazdami samotnymi,
załkał largo, ciężkim basem
spowijając moim wzgórzom chóry,
gdyż ustawał ten artysta... drobnym ściegiem
sącząc krańce gdy zapadła w noc tą głuchą
miasta czeluść, zwierzyn czujność...

Bursztynowym mym Kraterem wstrząsnął spokój
przeraźliwy, senny, długi z sonaty echem
rozpostartym, zakrywając nas od niebios,
porywając w sen czarowny,
nutą srebrną dźwięcząc w sercu...

(Raden Eloer... Bursztynowego Krateru me ostatki w pożegnanie wnet zasnute deszczem... )

autor

PIOTR

Napisany: 2007-02-03 Dodano: 2007-02-04 19:53:26

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie