Burza nocą

Przez cały dzień pogoda była śliczna, zbliżał się wieczór. Ziemię zalała krwawa łuna zachodzącego słońca. Zapadał miękki błękitny zmierzch. Powietrze było wilgotne i ciężkie od zapachu mokrej od rosy trawy oraz maciejki. Roztańczone komary przelatywały żarłocznymi rojami w nieruchomym, wieczornym mroku. Nad ogrodem ukazał się księżyc rzucając białą poświatę, barwiąc trawę na srebrny kolor i podświetlając szkielety dzikiej róży, która oplatała altanę. Rozproszone różane krzewy, przepiękne za dnia, nocą ukazywały się pod postacią pokracznej kolekcji samotnych kościstych staruszek. W pewnej chwili chmury przesłoniły księżyc, szmaragdowo granatowa noc przeszła w czerń. Niespodzianie błyskawica rozdarła niebo, huk pioruna przypominał salwę armatnią. Lunął deszcz. Pioruny tańczyły między chmurami na wietrze jak oszalałe. Wiatr uderzał z dzikim rykiem i smagał okna potokami deszczu, spychał na szyby, zamykając je w wodnym niebie. Burza szalała zyskując na sile łamała konary drzew, zrywała dachy. Wysoka trawa i krzewy pochylały się ku ziemi w geście pokornej prośby. Deszcz chwilami zamieniał się w rzęsistą ulewę. Burza osiągnęła swój punkt kulminacyjny, gdy kolejna ściana wody runęła z chmur. Padało aż do rana, wtedy deszcz ustał, burza oddaliła się. Ciemna warstwa chmur pękła i słaby promień słońca przeciął długą, złotą strzałą rozległą przestrzeń ukazując krajobraz niczym pobojowisko dzieło nocnej burzy.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2015-07-24 Dodano: 2015-08-03 06:32:52

Ten wiersz przeczytano 2430 razy

Oddanych głosów: 43

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie