Burza obojętności!

Kiedy w naszym życiu pojawia się burza obojętności, zbędna jest walka, zbędne łzy, bo nie ma już miłości.

Jest dziś wspaniały dzień,
Słońce świeci, więc idę z Tobą w cień.
Tak mi się zdaje, że tak chwila wiecznie będzie trwać
Nasze dziecie będą zawsze spokojnie spać

Jednak nadchodzi straszliwa burza
Widzę już z dala, u szczytów podnórza.
Biegnę do domu, wołam dzieci,
Patrzę, ciemno już, słońce też nie świeci

Lecz Ty zostajesz tam
Bez dzieci, beze mnie, tak zupełnie sam
Nie wiem co się dzieje,
Błyska się i szumią knieje

Ulewa przeraźliwa, dzeszcz gwałtownie leje
Pies szczeka, a burza wciąż szaleje. Wtem zdaję sobie sprawę, iż to nie kaprys pogody
Patrzę na Ciebie, lecz w tym sercu widzę tylko lody.

To burza była naszego życia
Niestety, uciekła gdzieś z ukrycia.
Rozerwała wspólne drogi,
Gdzie jestes? Pytam. Gdzie jesteś mój drogi?

Kiedy cierpię ja, wiem, że cierpią również moje dzieci. Za to je przepraszam.

autor

Kika

Napisany: 2006-06-17 Dodano: 2006-06-17 17:44:03

Ten wiersz przeczytano 351 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie