Butelka

Stała na ławce butelka.
Jej szyjka smukła i piękna.
Denko okrągłe, głębokie.
A w środku spirytus z sokiem.

Przez jasne patrzyła źrenice,
Ust pożądała spragnionych.
Lecz w cieniu drzew, nikt nie ujrzał
Samotnej duszy oszklonej.

Psuło się wnętrze w upale.
Kisła zawartość zamknięta.
Fermentu dech wyparł korek,
Aż z ławki spadła butelka.

Rozprysły się lśniące wdzięki,
Fetor zgnilizny uleciał.
Etanol wzniósł się do nieba,
W głąb ziemi wsiąkła zaś lepkość.

Szkło posprzątali o świcie
Sprzątacze z miejskiej „Zieleni”.
Korek już tylko w trawie
Kopnie dziś ktoś od niechcenia.

autor

Tristia

Napisany: 2007-06-13 Dodano: 2007-06-14 00:05:56

Ten wiersz przeczytano 1736 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie