Buty

Zdzisław od zawsze zbiera znaczki,
ma pierwszy klaser po ojcu babki,
Maria w szufladzie trzyma kody,
za które miała dostać nagrodę:
weekend dla dwojga w Gołębiewskim.

Buty.
Kto zbiera takie rzeczy?
Miliony kobiet na całym świecie.
Lecz czy koniecznie buty męskie?

Hania ma takich butów - najwięcej,
po mężach, i po swoim Zbyszku.

I Hania w każde jedno święto
czyści te buty mięciutką ścierką,
nakłada pastę na wspomnienie
to, które dało Hani złudzenia,
że razem będą już na zawsze.

Bierze do ręki buty jasne,
w których na spacer ubierał Zbysia,
a ona właśnie wtedy wyszła,
zła była, o jakiś rosół, kotlet.
Już nawet dobrze nie pamięta.

Pamięta za to doskonale
sygnał karetki, płacz swój, żale,
że nie zdążyła go przeprosić,
za kotlet, za pieprzony rosół,
że z niczym więcej nie zdążyła...

Chwila.

Bierze do ręki inne buty.
Jakiż on wydał jej się głupi.
Lekkoduch młody, zwykły palant.
A jednak przy nim wróciła wiara,
że życie dobrze się ułoży.

I było dobrze. Było miło.
I znowu było tylko chwilą...


Na końcu czyści buty syna...

To już ostatni wiersz w tym miesiącu przed urlopem z cyklu historie prawdziwe. Do zobaczenia we wrześniu.

autor

joanbielsko

Napisany: 2008-08-16 Dodano: 2008-08-16 07:51:37

Ten wiersz przeczytano 1889 razy

Oddanych głosów: 51

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie