By nie spłoszyć ciszy

Stąpam cichutko na palcach przez poranek dnia
By nie spłoszyć ciszy i ptaków wśród drzew
Zaspane jeszcze oczy przeciągają się leniwie
A już budzą się myśli szalone i burzą krew

To przyspiesza przemijanie a dziś jego skrzydła
Znajdują pośród cienia niespodziewaną siłę
Wyrzut co w nocy po omacku wiąże się z mocą
Gorzkiej pustyni a to już sercu nie jest miłe!

Wstrzymuję swój krok wsłuchuje się w duszę
A w niej muzyki dźwięki jak za młodych lat
To wizja czy rzeczywistość - pogubiłam się
A może czas zejść ze sceny "Beja" cicho tak

pogubić słowa i nie myśleć ......

autor

ESTERA60

Dodano: 2009-06-18 12:56:05

Ten wiersz przeczytano 465 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie