Był czas...

Był czas, gdy niczym lunatyczka pokochałam.
W zapewnienia o NAS obojgu uwierzyłam…
Krawędzią kruchego zwierciadła wędrowałam.
Zaufałam. W przepaść pode mną nie patrzyłam.

Przyszedł czas, gdy serce imię Twoje zaśpiewało,
rozkosz Naszą w zwierciadłach oczu zobaczyło,
przyzywane z nicości w Twoim zapadało…
Niczym brylant - w pragnieniu miłości zalśniło…

Przyszedł czas pogrzebania obaw – zaufałam…
Na Wyspie Szczęśliwej w rosarium uniesienia,
jak róża najpiękniejsza w sercu wzrastać chciałam,
w tajfunie żądz ciał naszych szukałam spełnienia.

Przyszedł czas, gdy nadzieja z tęsknoty konała…
Wydzielane wspólne chwile błogosławiłam…
Zawstydzona duma o garść szeptów żebrała…
Zaklinając głuchy telefon – pragnieniem żyłam…

Przyjdzie czas, gdy sama podryfuję wśród myśli,
odnajdę Twój adres, by go głęboko schować,
ten sen - pod żadną postacią - już się nie ziści.
NASZ CZAS minął. Nasze MY można skasować.

autor

***Ola

Napisany: 2005-10-24 Dodano: 2005-10-24 10:04:02

Ten wiersz przeczytano 408 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie