Bywają chwile

Bywają chwile w życiu człowieka
Gdy przed dniem codziennym ucieka.
Gdy chowa głowę, gdzieś w kąt umyka
Siedzi smutny choć wkoło gra muzyka.

Lecz w końcu i ten czas się skończyć musi,
Bo dłużej tak siedząc po prostu człek się udusi.
Więc i ja wyszłam wreszcie z kąta ciemnego,
Bardzo tęskniąc do światła dziennego.

Chcę z radością witać świt poranka,
Być światłem dnia, wieczorem jak kołysanka.
Chcę być słońcem w pochmurny dzień
A wszystkie smutki usunąć w cień.

Tylko odwagi mi brak i zdecydowania,
Do takiego właśnie postępowania.
Ręki pomocnej, mi podanej wyglądam
Wiem, muszę sama, a pomocy wciąż żądam.

Zapętliłam swoje życie straszliwie
Wpadłam w sidła własne, choć oczekiwane gorliwie.
Ot, po prostu spełniły się moje marzenia
A ja nie umiem dnia codziennego wstawić do cienia.

Teraz dnia każdego z myślami się bije
Że tak naprawdę trudno mi żyje?
Czy gdybym z marzeń zrezygnowała
Spokojniejsze życie bym miała?

I od razu riposta myśli strofuje
Ważniejszy spokój czy to co się czuje?
Czy nadal chcę trwać w takiej beznadziei?
Nie, na pewno nie, tylko brak mi czegoś ....nadziei.

Temu, kto swymi radami jak swiatło drogę mi wskazuje .....

autor

Nuta

Napisany: 2006-12-17 Dodano: 2006-12-17 19:01:59

Ten wiersz przeczytano 603 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie