Caretas (pocałunek)

Pocałunek Boga
taki ojcowski w czoło,
pod zamiecione włosy,
wygniecione potem zmarszczki po wysiłku.
Lodowata skóra przymarzła do czaszki,
ofiarne usta mocno przywarły,
uwięzione zdrętwiały, sinieją,
syk, kapsel spada z butelki,
perełki gazu z wody wypełniają płuca.

Pewnego zimowego wieczoru,
przed świętem słonecznego wikwitu na wardze,
dzieci bawiące się na zamarzniętych okruchach rzeki,
widziały przez chwilę pod lodem,
utopionego starca,
magika Niketasa co w nieskończoność przypalał sobie brode,
by wreszcie zapłonąć całym sobą na stosie.
mrugał okiem, złożył usta w pocałunku i utonął dla głębi.
Na brzegu marzła jego żona tuląc w sobie,
grzejąc własny cień,
z rozgrzanymi piekielnie policzkami,
całe ciepło jej pożądało,
tłocząc się w ogniskach na ucałowanych ustach.

W dotyku Boga bez oporu czaszki,
pusta przestrzeń, hula wiatr,
topnieją lodowce,
mózg wycieka szparkami po cebulkach włosów,
kościste wnętrze rozświetla ogon rozżarzonej komety,
pocałunkom nie ma końca,
a głowa ukręcona na żyłach,
dokarmiona coraz cięższa,
spada na Boże Narodzenie.

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2012-05-09 12:54:58

Ten wiersz przeczytano 442 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie