Chata

Droga jest ku pochyłości, po horyzont się zwęża,
tonąc w niskopiennym sadziej. Dalej chata:

"Wiem! - wykrzyknął Tichon Iliicz. - "Woda wodę ważyć będzie!
Słowo me święte po wieki wieków, jak powiedziałem, zrobię.
Mój to bedzie grzech, ale go wpuszczę-nie będę świeczki stawiał.

"Głupiś!" - przerwał Mtrofan - "Bułki się nie każdemu należą,
nie w tej chorbie! Oj, nie, nie...

A bodajbyś się udławił swoimi resztkami,
a nie nakarmił biednej ptaszyny!

Akim nie powiedział nic; w ciemnościach bladoniebieski blask-jaskrawy witraż szumiących drzew.

----------
Słowiki umilkły i tylko jeden słodko kląsał:

Ależ ludzie, bodaj ich! Nawet nie zapytali skad jestem!

autor

Mieszko Ożarowski

Dodano: 2007-06-22 18:38:28

Ten wiersz przeczytano 704 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Wesoły Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie