Chcę jeszcze... IX
Rozebrana ze skromnych myśli, spragniona
nektaru o smaku płonącej ambrozji,
pokazałam oblicze. Zbudziłeś strażniczki
jabłoni prowadząc poza granice
przyzwoitości zatracenia.
- Nakarm mnie...proszę...
Namalowałeś bezwstydem Olimp, rozbudziłeś
tęsknoty i pragnienia. Poczułam
przeszywający
dreszcz grzeszności. Lubieżna mowa ciała
zauroczyła.- Nakarm mnie...proszę...
Wczytałeś mapę rozkoszy, bezpruderyjnym
pożądaniem, lawiną nienasyconego
uniesienia.
Pragnieniem. Byłam blisko. Słyszałam serca
śpiew
poczułam nieba dotyk z nim przeraźliwy
głód.
- Nakarm mnie...chcę jeszcze...
autor
beano
Dodano: 2020-09-20 17:19:46
Ten wiersz przeczytano 1917 razy
Oddanych głosów: 32
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (78)
No i wyzwanie dla Elenki.
Chyba się Beatko nie pomyliłam.
Super te inspiracje, czytam z zachwytem.
ileż tu namiętności i pragnień
nakarmi na pewno jeszcze nieraz
serdeczności:)
Hmm pięknie :)
Pozdrawiam serdecznie :)