Chorzy Na Samotność

W pościel swą wtuleni, całkiem bez przyszłości.
Nocą odczuwają oczu swych wilgotność.
A jest ich tak wielu, pośród potomności.
Znów poduszka mokra, chorzy na samotność.

Za cóż taka kara? Pana Boga pytam.
Czemu tak cierpimy w świecie tej podłości?
Odpowiedzi na to nie znajdę, i nie wyczytam.
Nie wiem za co cierpię ten ból samotności?

O uczeni w piśmie! lekarze farmaceuci w aptece.
Cóż po waszej wiedzy? I po waszych szkołach?
Czemuż na tę chorobę lekarstwa nie znajdziecie?
Czyżby na samotność nikt nic nie podołał?

Jest na to lekarstwo, znajdź drugiego człowieka.
Już będzie inaczej, i wszystko się zmieni.
Ale gdzie go szukać? Czy on gdzieś tam czeka?
Kiedy go odnajdę? W zimie? Czy w jesieni?

Jedynym lekarstwem na samotność jest odszukanie tego drugiego człowieka który jest nam przeznaczony. Ale ślepy los w swej złośliwości porozrzucał ludzi tak po świecie, że wielu z nas nigdy nie udaje się odnaleźć właśnie tego kogo nam przeznaczono. Przez co żyjemy, cierpimy, i umieramy, w samotności.

autor

Andrzej

Napisany: 2006-07-12 Dodano: 2006-07-12 00:01:27

Ten wiersz przeczytano 740 razy

Oddanych głosów: 49

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie