Dla śp. M.M.

Każda jej myśl, każda jej trwoga
były niezrozumiane przez ludzi i Boga
Jej twarz na co dzień w uśmiechu trwająca
skrywała duszę rozdartą, krwawiącą

Z każdym dniem i każdą godziną życia
Miała dość swego konającego bycia
Jej czas nadszedł leniwo
Śmierć zebrała kolejne żniwo

Weszła do piwnicy włożyła sznur na szyję
„Jak mi dobrze, w końcu nie żyję „

Swą prawdziwą twarz pośród gwiazd skryła Zawsze kochana, dobra i miła Piękne wiersze pisała Cały świat kochała

autor

GothGirl

Napisany: 2004-12-19 Dodano: 2004-12-22 09:42:58

Ten wiersz przeczytano 591 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie