Chrupki

Kocham jeść chrupki,
jednak najbardziej kocham je w tym stanie.
Teraz nie są tylko kawałkiem ziemniaka,
lecz przybierają inne formy.
Raz są niczym góry wysokie,
zdradliwe i ostre na szcytach.
Ciężko je wtedy pokonać
i ciężko zatryumfować.
Zdarza się, że rozkwitają niczym róża kolczasta
by zdobić dziąsłą milionem blizn krwawych.
Później mogą być bagnem
niemożliwym do przejścia ,
oraz w pamięci zostającym.

Po tych katuszach i walce ze smakiem
przyjdzie wytchnienie.
Oaza języka rozkwitnie na nowo,
a trybuny zapełni lud wygłodzony.
Przybędą na czas by zobaczyć batalię.
Walkę rozkoszy z goryczy niewiastą.
Wtedy,gdy spektakl rozwinie
już skrzydła w całości.
Krew pokonanego łąkę zatopi
i życiem napełni smakowe pastwiska.

Dokona się wówczas wędrówki twej morał.
Zwykły człowiek ,ze zwyklejszym jeszcze chrupkiem.
Zrozumiesz w czym należy szukać natchnienia.
Zrozumiesz, że smak i poezja
muszą iśc w parze.
Ważny jest też stan, w który chrupka zabierzesz.
Musisz mu pokazać a nawet za rękę wprowadzić,
w krainę, gdzie wszystko wydaje się obce.
Inaczej stanie się ja zawsze
i będzie to tylko zwykły kawałek ziemniaka
bez historii, bez emocji.
Zwykły i smutny wyrób ludzkich rąk.

autor

Rogiasz

Napisany: 2017-10-22 Dodano: 2017-10-22 14:20:50

Ten wiersz przeczytano 1571 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie