Chrust

Jodło cieniolubna! matko zasłużona!
owocowałaś samotnie pod lasem,
tymczasem stoisz osierocona
z bolesnym na bruździe agonii grymasem.

Czas ciebie garbatą do ziemi pochyla,
siwieją igły na tobie zielone.
Minione czasy płynącej żywicy,
w pamięci niczym w grobie złożone.

Usychasz z liściem rudego kasztana,
wiewiórce w dziupli pleśń zjada orzechy.
Uciechy stracone w twoich ramionach,
a byłaś domem i dachem ze strzechy.

Suche gałęzie w starym piecu płoną,
korzenie twardo ziemi pilnują.
Wiedzą nasiona przez ciebie wydane,
że one matki, że owocują.

autor

sylwiam71

Napisany: 2009-12-31 Dodano: 2010-01-03 10:30:04

Ten wiersz przeczytano 1230 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie