Chwila

z tomu Oddech ostatni

trwaj chwilo i przemiń
ekran stale mówi to do biegnącej
jakbyśmy nie byli częścią choroby czy szczęścia
zaczekaj
skończ się
jakby była nośnikiem czegoś, co nam umyka
lub nas więzi
a do nas nie należy
jakby było w powietrzu rozpylone

głuchy, niemy i niewidomy przez 40 lat
odchodzą odchodzą śmiechy za szybą
zapadają się w wodę podświadomości
czy to tchórzostwo czy obłęd?
przecież wnętrze to zewnętrze
ale chyba tylko w dzianiu się
jakby poza nami zaczynały się piekła i raje
jesteśmy w fatum
zawsze o krok za, o krok przed
w tańcu
szczęście jak skorek chowa się pod kamień
staje snem
przepomina, gdy jego przedsmaki umykają

prawa odsuwają wiedzę i dzianie się z głębi
wyzwolony z klatek powinien móc żyć
zamknięty w nich jednak jeszcze umie
odbierać telefony z baru obok
ekran rejestruje coś z nas, chcące dołączyć
do czegoś spoza nas
do sieci się rozwidlającej nieskończenie
do sieci bezmyślnych
do sieci próżnych
do sieci dzieci

trzeba być zanurzonym w prawdziwym ja
korek jest na fali miotany
może to powinna być zacumowana albo na pełnych
żaglach łódź
raz zanurzona
raz na kotwicy
a może podniebna
żeglująca przez wszystkie żywioły

prawdziwe ja to dobra przekładnia
do prawdziwego teraz
to ekran główny który się włącza do gry

stapia ze spontanem
i kochankiem i aktorem i sędzią
i z przyjacielem (głosem)

najgorsza jest wtórna świadomość bezosobowa
aktor zakłamany, głosy i sędzia

autor

Belamonte

Napisany: 2014-01-06 Dodano: 2020-05-06 12:30:57

Ten wiersz przeczytano 2141 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Monolog Klimat Ciepły Tematyka Samotność Okazje Pierwszy Dzień Wiosny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie