Ci, co marzną i żebrzą…

Ci, co marzną zimą na ławce.
Ci, którzy przeszukują odpadki śmieci.
Oni są jak latawce,
Ale taki latawiec, co nie leci.
Nikt nie chce złapać za sznurek,
A oni tak cichutko płaczą,
Kołaczą w nasz serc stwardziały murek,
Czy Ci w niebie nam to wybaczą?
Jesteśmy tacy obojętni
Na ból i osamotnienie,
Miłością beznamiętni,
Zamknięci na bliźnich cierpienie.
Czy to się zmieni?
Czy słońce w ich życiu jeszcze ciepło zaświeci?
Niech ktoś ich wreszcie doceni!
Niech czyjeś serce do nieba uleci!
Niech da nadzieję tym już zwątpionym…
Zjednoczy świat…
Oświetli drogę tym zagubionym…
Niech każdy z nas będzie dla każdego…jak brat…

autor

Izabellka

Dodano: 2006-04-22 13:13:31

Ten wiersz przeczytano 440 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie