Ci mali też piszą, piszą i piszą

Trochę o sobie wstydliwie

W metafizyce mali poeci rozkochani
Prawią o miłości jak ssący osesek u niani
Potrafią słowa skąpać z kryształowej fali
I ciągle szukają nie znajdując przystani

Ci mali nie marzą by być wieszczami
Chociaż gdy ich czytają, serce im krwawi
Nie zazdroszczą potęgi słowa u innych
I nie znajdują w sobie ze są mali winnych

Gdy u nich fraza jak sztylet w piękno się wbija
Dla nich to najszczęśliwsza minuta. godzina
W tedy malują słowem niewinność białą lilię
Z ich twarzy zadowolenie i radość bije

Dla małych poetów wiosnę mieszają z barwą jesieni
U małych nawet na bukach, rośnie kiść czerwieni
Mają coś z wieszczy, bo piszą po polsku bo są u siebie
Bo wyrośli tak jak oni na tej samej polskiej glebie

Autor: mały poeta slonzok
Bolesław Zaja
Poetazeslaska.com

autor

slonzok

Napisany: 2016-06-02 Dodano: 2016-06-02 06:46:32

Ten wiersz przeczytano 675 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie