Ciebie nie ma tu...
Schodząc w dół rzeki wsłuchuję się w jej
szum.
To dźwięk, który pobudza mnie
Stojąc na jej brzegu przysłaniam dłońmi
oczy swe
Niewidoma czuję się...
I tak brnę przez życie swe
Z oczami utkwionymi w szczęściu ze
wspomnień
Chce czerpać z nich sile i ubierać się w
nie
Te napawają mnie lękiem i ostrzem kaleczą
smukłe radości me
Wiec stoję ponownie u skraju tej rzeki,
Przez która przechadza się struga mej krwi
i łez namiastka...
autor
oblakana
Dodano: 2005-07-21 17:22:45
Ten wiersz przeczytano 417 razy
Oddanych głosów: 1
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.