W cieniu głośnego myślenia

Refleksyjnie tak.

A ty umiesz w te zakamarki duszy z wierszem...

Skwarek nie widać, pięknie słowa w wersy autorka
wtopiła. Są takie zakamarki i tu potrzeba taktu aby
się wzruszyć. Kłaniam się nisko :)

Czytam Twój tekst i jestem pełen podziwu, uśmiechu,
przypominam sobie, co to skromność, mądrość nie
wkładania kija w mrowisko, istnienie dla innych
pomiędzy wersami, ciche, niezauważone zwycięstwa....
ech!

Jeszcze poczytam, kropki nie widać:)))

Pientknie!

wzienam w komentarzach. Wena poszła od wiekowej w kąt,
ale wiekowa się nie martwi tym, bo zawsze znajdzie
inny rym :)))A mnie uchodzi, bo się nie wstydzę i
dusza moja młodo ćwierka :)))

Elenko, kobieta o latach nie mówi, a co dopiero o
wieku, i ani mi się ważyć tak poważnie, komu jak komu,
ale Tobie nie uchodzi:)))). Spać leze, a jutro sobie
popatrzę, czy aby sobie wzienaś do syrca rady AAnanki.

Jest bardzo dobry.

bo ja czasem poważna też muszę być, a nie tylko
kiełbie we łbie :)))W pewnym wieku należy :))))

Elenko, powiem tylko, ze peelka tez mi się podoba, ale
aułtora nie raz się zarumienia, gdy robi rachunek
sumienia.
A Ty, co tak spoważniałaś:))- przecie to Twoje Dobro,
to właśnie:))

jak ja lubię te Twoje rozmyślania i wszystko w nich
takie prawdziwe i dążenie do bycia dobrym i żeby dusza
i ciało było zadowolone. Nawet słowa peelka woli, żeby
były nieważne, niż żeby miały wywołać czyjeś łzy, a
przecież większość z nas chciałaby być: słuchana,
czytana, podziwiana...
Taka pokora w Peelce, gdzie się taka uchowała? Podoba
mi się bardzo, można czytać i myśleć :)

niech nie boli, miałam dwie kuchareczki do pomocy
wtedy:)
a na powidełka się Piszę:))

Mi: wypunktowałaś prawdę- Twojemu oku nic a nic nie
umknęło:)))- tylko Twój obiad mnie boli...ale..

Słodkości Ty moja, Tobie to ja mogę gotować, a nawet
powidełka smażyć- w tym jestem dobra, wiesz- lata
praktyki:))

Podoba mi sie zwierszowac cisze

świetny, refleksyjny wiersz...nowatorski:) pozdrawiam

Świetnie poprowadzona refleksja