Cisza
tak naprawdę mnie już nie ma
dusza moja ma swój grób
jeszcze tylko miękka ziemia
ogrzać pragnie chłód mych stóp
potem wolno się otworzy
ostrza błysną srebrnych noży
i zakończy swe istnienie
ciała mego wątły słup
wtedy nikt już nie usłyszy
głosu który kiedyś brzmiał
w swej prywatnej morza ciszy
co odbija się od fal
Komentarze (4)
Nie będę się powtarzać tak jak wszyscy co oddają
komentarze, że to smutny wiersz ponieważ to jest już
wiadome, ale powiem Ci, że przez takie wierszyki
pokazujemy swoją osobowość i Ty udowodniłaś nam tu
wszystkim, że lubisz ciemniejsze klimaty
więcej optymizmu, a wiersz? bardzo smutny...
Smutno, smutno, ale cóż... sztukaaa... Nie gubisz
rytmu. To dobrze. Często ludzie go gubią, co utrudnia
czytanie, cieszę sie że tym razem tak nie było ;]
Smutkiem powiało czy cos wyjatkowego się stało?