Cisza

w zgliszczach umysłów zburzonych przez dzwięki
krzykach miasta, płaczu kamienic
rodzą się sny by zaprzestać tej męki
w łzach płynacych z rozszerzonych źrenic

Pęknięte serce rząda spokoju
ucieczki od melodyjek drogich telefonów
od rozmów przechodniów mijanych po drodze
do jeszcze głośniejszej pracy biurowej

od przepychu, pieniędzy i drobnomieszczaństwa
do swoich własnych myśli umiłowanego państwa
kochanych murów broniących przed wrogiem
skrzypiącym samochodem skręcajacym za rogiem

Wolności, jaką daje cisza
płynaca coraz rzadziej przez ludzkich umysłów zgliszcza
tej słodkiej swobody lepkiej od spraw
której tak rzadko dane doświadczać jest nam...

I krzyczy te biedne serce
coraz głosniej cichnie w świata rozterce
gdyż tak trudno już o prawdziwą ciszę
bo nawet gdy jesteśmy sami często przeszkadza tego
serca bicie...

autor

dogmeat

Napisany: 2004-09-09 Dodano: 2004-12-16 13:10:59

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie