Cnót Królowa

Ku Ludzkości Zagładzie...

Uchwyciwszy W Ręce Ciężar Broni,
Porzuciwszy Myśli Słuszność I Rozsądek
Wyruszyłem, By Zwyciężać Wśród Łez Słodkiej Woni.
Tam, Gdzie Chaos Władzą, Nie Porządek.

Oddech Krwi Braterstwa Zmarłych Członków
Spowił Zieleń Traw Górskich Soczystą,
Stłumił Wybuch Drzew Wiosennych Buntów.
Księżyc Nocnej Magii Światłem Błysnął

Oświetlając Kwiatów Pęki Chłodem Zbyte.
Wierzb Szlochanie Wraz Z Krzykami Sosen
Ucichły Jakby Strzałą Milczenia Przeszyte
Pogodziło Się Więc Słońce Ze Swym Losem

Odchodząc Daleko, Za Horyzont Jasność Pędząc.
Zadrżał W Dłoni Kul Śmierci Mej Miotacz.
Dodał Mi Odwagi Gniew Z Mięśniami Współprężąc.
Wiatr Zmarzłym Siodłem Mą Dumną Osiodłał Klacz.

Mknąc W Gąszczu Kropel Potu Boskiego Strachu,
Mrużąc Powieki By Pędu Moc Z Oczu Nie Drwiła.
Jadę By Wroga, Co Skrzywdził Me Dziecię, Do Piachu
Posłać, Aby Dusza Jego W Ziemi Ubitej Się Wiła.

Dojeżdżając, Celu Bliskim Będąc, Pękło Godło Na Mej Piersi.
Otchłań Boru Stal Zagłady Jego Wypluła,
Ugodziła Raniąc, Lecz Nie Pozbawiając Życia Treści.
Skroń Jego, Czując Ziąb Stopu Umysł Zasnuła.

Porzuciwszy Broń U Jego Stóp Odjechałem W Mrok Lasu Pozostawiając Jedynie Słowa: "Ludzkim Się Mylić, Boskim Zaś Wybaczać"....

...Myśl Twórcy(cza) Nie Zmierza.

autor

Jeżollini

Napisany: 2005-01-21 Dodano: 2005-01-21 01:29:36

Ten wiersz przeczytano 554 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie