Co będzie dalej...

Dla poległych... 11 września... i ich rodzin

Wielką budowlę wolności - ludzka agresja zniszczyła.
Samoloty, jak strzały ognia w nienawiść uderzyły,
Słychać było przeraźliwy krzyk, a za chwile duduniący odgłos ciszy.
Nagle następny!, jak grom z nieba pojawił się samolot,
Zniszczył sąsiada stojącego obok.
Brat bliźniak rozpadł się, jak domek z kart postwiony przez dziecko.

Wszędzie pełno kurzu i dymu.
Ci co wcześniej uciekali, z powrotem przybiegli i zasypanych pod gruzami bliźnich ratowali.
Nikt, nie narzekał, każdy pomagał jak umiał,
Choć w niektórych przypadkach pomoc okazywała się już zapuźna,
To nadzieje wielką wszyscy mieli, że spod budynków kogoś żywego wydobędą.

Już w oczach ludzi płyną łez strumienie,
Starch wielki ogarnia ludzi, a w sercach ich - cierpienie.
Nad gruzami unoszą się dusze niewinnych, a krew ich ciał spija ojczysta ziemia.
Ból ogromny w sercu się mnoży starata bliskich, których nienawiści mogiła okryła.

Już po wszystkim, wszystko się skończyło,
Dopalają się zgliszcza, a po chwili pozostają tylko ruiny.
Pozostaje w sercu tylko żal i smutek.
I nachodzi pytanie tylko jedno: Dlaczego!? Dlaczego!?

Palą się znicze na ciemnym chodniku, tam gdzie poginęło ludzi bezliku!
Choć mówią, że czas leczy rany,
To wiem napewno, że na zawsze pozostanąw nas
Tej tragedii przerażające cienie.

autor

Skarbnica

Dodano: 2006-10-30 18:57:14

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie