codzienna smierc

zawieszony miedzy zyciem a smiercia trwam
i wiem ze dopoki smierc swym ramieniem nie otoczy mnie
dopoki nie zasne snem wiecznym
bede tam sam
w wiecznej ciemnosci pograzam sie
bo usmiech juz nie do mnie kierowany jest
te oczy rozesmiane i radosne moimi oczami byc nie moga
tych chwil radosnych juz dawno nadszedl kres
teraz otoczony jestem wieczna trwoga
tak bliska jak bicie serca mego
chociaz ty nie mozesz o tym wiedziec
bo odeszlas zabierajac szczescia lzy
i dlatego
dlatego musze tutaj trwac zyc snic i umierac kazdego dnia

autor

Dymek181

Dodano: 2006-10-28 15:48:04

Ten wiersz przeczytano 502 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie