Codziennie

gdy zmywam
zakurzone snu omamy
uśmiecham się
do smutnego wzroku
lustra

gładzę srebrne doświadczeń
promyki w przedziałek
układam kolejne
nadzieje niespełnione
w grzywkę
na oczy

brzytwą rozumu
zeskrobuję wrażliwość
prasuję
koszulę skóry
udaję iż nie wiem
że jeszcze
nikt nie pokochał
dotyku mych dłoni

wychodzę pocałunkiem
feromonów żegnany
zostawiam
serca mojego
dom pusty
idę wdychać codzienności
spaliny

wieczorem jak zwykle w progu
przywita mnie
cisza

autor

Ignacy Barry

Napisany: 2005-03-31 Dodano: 2005-04-02 04:56:27

Ten wiersz przeczytano 545 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie