codziennik

Cisza gładzi ucho, myśli też uśpione, nie
kłębią się jeszcze przez dzień poruszone.
Świt leniwie wstaje, bardzo się ociąga i ludzi z snu objęć jak z pudeł wyciąga. Wstają marionetki, kukiełki, pacynki, wracają do życia także maminsynki i garstka tych, którzy za ludzi się mają, bo innymi kręcą i rytm im nadają. I znów rozpoczęty dzień data zapisze i jednych zapomni, innych ukołysze. Ktoś odejdzie w wieczność, inny się znów zjawi; Bóg jeden wie ile na Ziemi zabawi. I tak do wieczora, bo potem noc wstanie i będzie z nią inne znowu powitanie, lecz jakby nie było tych spotkań codziennych, nie byłoby nocy i dni beznadziejnych. Świat stanąłby w miejscu i nic by nie było, więc lepiej, by jednak dalej się toczyło.
Raz z góry,
raz z dołu,
do tyłu,
do przodu,
czasem łyżka soli, a czasem garść miodu.

autor

szuflada

Napisany: 2017-12-09 Dodano: 2017-12-09 09:14:56

Ten wiersz przeczytano 685 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie