Codzienność...

Widzisz te oczy zapłakane?
Brudne dłonie i strach?
Kolejne utracone życie
Jak ścięty kwitnący kwiat

Widzisz to co dzień i milczysz
A gdzie twa pomocna dłoń?
Postulat pomocy bliźnim
To wszystko jak zawsze fias

Przechodząc obok pomyślisz:
‘Jak dobrze że to nie ja’
Skiniesz głową w pokorze
Ukrywasz swój blady strach

I zmierzasz we własne miejsce
W swój lepszy „prawdziwy” świat
A oni tam pozostają
Aż w końcu przywoła ich Pan

Czy tak po prostu musi być?

autor

Rezonans:)

Napisany: 2006-11-08 Dodano: 2006-11-08 21:32:31

Ten wiersz przeczytano 756 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie