codzienny

jestem zmęczony,
tak bardzo, że głowa zdaje się być za małą,
aby powstrzymać ten chaos, potok myśli,
nieskończoną retrospekcję, samoogłupianie,
destrukcję wewnętrzną, której jestem świadomy
- i co z tego,
jestem zmęczony

w pustce pusty, bezkształtny, ale i pierwotny i niezrozumiały - to ja,
krzyk otchłani, bezkres, samotny płomień gorejący nienawiścią tego świata.
spalam cały sens istnienia minuta po minucie,
zabijam potęgą własnej beznadziei,
zabijam sam siebie

głupi, głupi, najgłupszy,
wiem,
trwam w tym półśnie, zapadam się w nim, w tej niemocy,
inaczej nie potrafię.
najsłabszy,
kulę się przed rzeczywistości bezwzględnym obliczem,
jakże straszne to oblicze,
jakże hipnotyzujące..

jestem zmęczony tym, że nie potrafię się przełamać
i w zwykłej codzienności umieram sekunda po sekundzie,
gdy w szarości bezkresie wszystko zdaje się krzyczeć,
w pustce pojawiasz się ty,
twoja twarz,
powoli, kawałek po kawałku objawiasz się cała,
na pewno?
a może raczej pojawiasz się z nikąd, nagle wybuchasz w mojej głowie,
zapierasz mi dech i trzymasz,
trzymasz aż się zmęczę i bedę już tylko żałować.. wszystkiego,
rozbudzasz to co ledwo udało mi się wygasić,
a ja już nie mogę,
chcę krzyczeć,
chcę krzyczeć aż w posadach wzruszy się cały świat,
i znów,
uderza we mnie marność

autor

zmęczony_koleś

Napisany: 2012-04-17 Dodano: 2012-04-25 23:59:13

Ten wiersz przeczytano 619 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie