CODZIENNY ŚWIST

Świst tak dobitny,ze uszy zawija
w pogoni za czymś kusi chorobliwie
Pragnienia to nienasycona żmija
Dlatego zawsze kusi pieszczotliwie

Ci co sluchają w uszach swych otwartych
Dżwięków co niosą nieznane oddale
Dzwięków co śwsitem to trzewi przeżarte
Będą słyszeli to co slyszą stale
Fale,miraże i coś co jest dalej

Nieznać umiaru w swoim przeżuwaniu
To cel tak dobitny wpisany w ten skowyt
Aż w kartach życia wiele nie ostanie
W barwach przejsciowych mocno zaciemnionych
Pozorne szczęście,pozorny dobrobyt

W gazetach piszą-nowe oświecenie
Wszystko odkryte,bierzcie co wam damy
Lecz nikt nie pisze za jaką to cenę
Bo za pieniądze już się nie sprzedamy

Wielka samotność,wielkie opuszczenie
Dla tęsknot wielu kraty zasłoniete
Nie chcesz ich wyrwać nie wiadomo czemu
Jakby nietknięte,miały być nietknięte

Nie czartów pora,nie czasy rozkoszy
Snu przyczajona niewielka szczelina
W której na chwilkę spocząć mogą oczy
A jednak czas sie ciągle nie zatrzymał

Nikt mnie dotykiem dzisiaj nie rozpalił
I nikt namiętnie mnie nie pocałuje
A to co czycha na mnie gdzieś w oddali
Może zaszuje mnie,może oczaruje

Nie na tym polu moje dociekania
Bowiem świst wszelki odrzuciłem dawno
Choć kusi wizja samozaprzedania
Nie mam już chęci pakować się w bagno

Świst z kądś przywieje nowych wędrowników
Dżwiękiem tak mocno tym oczarowanych
I dróg odkryje milion do świeczników
Że niedostrzegą siebie za przegranych

Wielka samotność,wielkie opuszczenie
To tylko pozór w świstowym zwierciadle
A tak naprawdę tam spotykam siebie,
Siebie samego,to co jest naprawdę

autor

peter12

Dodano: 2006-06-05 22:02:14

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie