Corpus Perfectum

Kosmos Chrystusa,
ciało doskonałe,
po wieki oczyszczone, zmartwychwstałe,
w grobowcach robaki czekają z wypiekami, zadziwione.

Z piekielnego pyłu, gwiezdnego odpływu,
wyłania się kosmiczny żarłacz,
z miską budyniu, zgniłą mgławicą.

Na krańcu promieni, na samym końcu plaży,
małżeństwu starców, przypływ oddciął ścieżkę do domu,
więc chodzą po morzu przytuleni, szepcząc o darach Jezusa,
każda kolejna fala to ich nastepny krok,
bezdomni ale dumni z kamienia węgielnego w miłośći przy, której cuda świata są niczym.

Kosmiczny żarłacz w płaszczu z naleśnika, nieco się podpiekł,
zapomniany, upija się bimbrem wyciśniętym z czarnych dziur.

Piekielny pył staje się coraz rzadszy,
górnicy wiedzą więcej o grzesznej inchalacji, której codziennie byli poddawani.

A małżeństwo starców coraz młodsze jak po liftingu,
sarna, osiołek i koń szepczą im o kopytkach.
Wieczorem pył opada,
na plaży wąż u komuni.

Zakochani starcy wsród gorejących krzaków,
zatopieni w modlitwie,
łamią się wszechświatem,
przemienieni w drodze do królestwa nie z tego świata.

Niech to co podzielone,
kawałek po kawałku się spaja,
tak właśnie w ciele Chrystusa,
który wybawia Pełnią.

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2011-02-03 12:18:40

Ten wiersz przeczytano 555 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie