Cud

Atłasowy kobierzec przeszłości
spłynął ze szczytu istnienia
Niebiański błękit poraża
przede mną się roztwiera
Stąpam boso po soczystej czerwieni
delikatnej materii
by nie uszkodzić wspomnień
Ostrożnie niosę w dłoniach
kielich goryczy
by nie uronić ani jednej łzy
z przepłakanych nocy
Krok za krokiem
w ciszy niewyobrażalnej
przemierzam szlak
nie chcę spłoszyć uczuć
tlących się w sercu
Czekam na cud

Ci__sza

autor

Edyta B.

Dodano: 2008-02-27 07:43:49

Ten wiersz przeczytano 534 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie