Cudza bieda

Mało mi było własnej biedy,
To się o cudzą wystarałem.
Tylko czekałem, oraz kiedy,
Trafi, i zrani ciało całe.

Minęło dni może ze cztery,
A może trzy, już nie pamiętam.
Anonim przysłał liścik szczery,
W nim moja postać nie jest święta.

Łobuz, kanalia, cudzołożnik,
Zdrajca narodu, i idiota.
Opisem zepchnął mnie w narożnik,
Minusem zaś nie była cnota.

Co miałem zrobić – protestować,
Komu przedstawić swą obronę.
A może głowę w piasek schować,
Oczy skierować w inną stronę.

Lecz to mnie strasznie dotykało,
Raniło duszę do czeluści.
I co najgorsze, zabolało,
A tego człowiek nie odpuści.

I wiecie, co zrobiłem słusznie,
Olałem tego anonima.
Niechaj się pastwi już bezdusznie,
Mój rozum ogrom zła wytrzyma.

Nie takie rzeczy ciało znosi,
Zwłaszcza świadome oskarżenia.
Kłamstwo o prawdę musi prosić,
Prawda rozsądek swój docenia.

autor

Grand

Napisany: 2013-08-07 Dodano: 2013-08-08 05:26:48

Ten wiersz przeczytano 823 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie