Czarny deszcz

Kochanej Karolinie.I przy okazji?...-rzeszowskiemu cbś...

Czarne wzuł buty,
losu posłaniec.
Swym cieniem nakrył ,biel prześcieradła.
Z uścisku -wybacz,
Twą dłoń wypuściłem.
W grawitacji, słowa mi ugrzęzły gardła.

Na świt czarną zarzucił opończe.
Na skrawku horyzontu,
w pierś się uderzyłem.
W czarnego deszczu strugach,
nie wyśnionych snów strzępy,
bezbronne zostawiłem.

Czarną pieczęcią ,
obwieścił przedstawienie.
Farsy o życiu ,rozwiesił afisze.
Ostatnie do Ciebie,
wykrzyczeć chciałem słowa.
Lecz je w grobową zamienił ciszę.

W strugach czarnego deszczu stoję.
Wrzaski w głowie,
sam obracam w ciszę.
Nie ma Cię ,a jednak jesteś.
Twoją twarz wszędzie widzę.
Twój głos zawsze słyszę.

autor

erczi

Dodano: 2009-03-22 23:15:56

Ten wiersz przeczytano 424 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie