czary

Gdzieś daleko w czarnym borze,
za dębami smolistymi,
w starej chacie bez okiennic
waży baba napar dziwny.

W gar wielgachny wrzuca liście,
co jesienią drzewo upuściło,
smoczy ząb, róży kolce
i jaszczurek sześciu końce.

Miesza wszystko szemrząc szpetnie,
jeszcze świeżej krwi, co nie skrzepnie,
i mszalnego wina wlewa,
śmieje się stara baba,
co snu nie zna.

Z gara para się ulatnia,
jak te mgły co jeśień rodzi,
kiedy świtem się skradają
opadając na łąk głowy.

Zaraz przyjdą dziewki z wioski,
kupić lek ten strasznie mocny,
żeby serce bić przestało,
żeby wreszcie zapomniało.

autor

LenaLaut

Napisany: 2008-10-04 Dodano: 2008-10-11 00:09:45

Ten wiersz przeczytano 555 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie