Czas

Siada przed lustrem chustkę mokrą od łez odkłada
zastyga w bezruchu, zaczyna w duchu opowiadać
pamiętam, jak byłam mała, miałam lat parę
nie mogłam wyobrazić sobie siebie starej
co było dalej? wolność była mi bliska
Los, blask niósł, a nie troską tryskał
ale iskra dzieciństwa prysła, koniec
Wczesna młodość, dość często tęsknię do niej
powiew lat dorosłych zapoczątkował ślub mój
związek, cieszę się, choć przeszedł wiele prób już
prócz prób w trud różnych momentów szczęścia
mój cud, w końcu narodziny dziecka - to córeczka
Reszta nie tak ważna wtedy
gdy była tym słońcem na nękające biedy
Kiedy się obejrzałam, sama stała się dojrzała
suknia, welon, kłótnia, przełom maja
ja namawiam ich żeby zamieszkali u mnie
majątku szczątki, początki bywają trudne
Stało się, cztery osoby pod jednym dachem
wkrótce pięć i sześć bliźniacze wnuki za jednym zamachem
Ja ze strachem zerkałam w przyszłość
mimo tego, że powodzić się zaczęło szybko
fart fortuny, niewart otrutych więzi
dystans moc zyskał w połyskach pieniędzy
między innymi temu po paru latach w marcu
wszystko zgasło, transport do domu starców
Dom spokojnej starości, kto mu dał takie miano
chory schron samotności, czemu tak go nie nazwano?
Halo, mamo, to ja twoja miłość
raz na dwa lata odwiedzin częstotliwość
zażyłość prysła, wraz z obrazą do mego dotyku
Odstawiona, jak eksponat do skupu antyków
to jak artykuł o zapomnianym Bogu
oddany miastu zwiastun gorzkiego nekrologu

autor

ODLE

Dodano: 2009-02-16 14:00:31

Ten wiersz przeczytano 475 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie