CZAS

czas ma smak ognia
w którym płoną twoje i moje
włosy


w którym twoje i moje słowa
spłonęły


czas ma smak ognia
ogniska podchodzą coraz bliżej
jak groźne przebiegłe psy


zlizują z nas ubrania
skórę, mięśnie, wszelkie zdolności
do kochania, się, siebie, nawzajem
do podróżowania, PORUSZANIA


czas ma zapach ognia
wszyscy nim pachniemy
wszyscyśmy przesiąkli


CZAS POTRZEBUJE nas
jesteśmy jego tlenem
jego PALĄCEJ potrzeby pokarmem
bez nas on nie miałby czym oddychać
nie byłby widoczny


masz smak ognia
twoje oczy płoną
twoje dłonie strawił pożar
czasu


wściekły pies tarmosi cię na oczach
wszystkich


zjada żywcem
roztrzepując bursztynową ślinę
na twarze kolejnych ofiar


topnieje młodość, wola walki, namiętności
miód horyzontu coraz bardziej bezbarwny
rozrzedzony
stracony
wlewa się w ziemię


każdy jest żywą pochodnią
woskowe twarze w lustrach
na ulicach
w domach
krople wzruszeń wypływają z
gorejących wnętrz


gasną
policzki
oczy


przezroczyste serca nie mówią nic
jak stare konie którym nie pozwolono jeszcze umrzeć
a które nie mają siły wybiec ze stajni


i stanąć do wyścigów

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2007-12-03 05:57:26

Ten wiersz przeczytano 584 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie