Czas dobiega końca...

Deszczowa noc, pochmurny dzień…. Stoję w kałuży, w której woda miesza się z łzami… Zaledwie krok dzieli mnie od uwolnienia duszy… pozbawienia jej ciężaru zwanego ciałem…
Tak blisko a jednocześnie tak daleko... Jeszcze nie dość odwagi by wykonać pierwszy a jednocześnie ostatni ruch. Lecz jeszcze nie naszedł mój dzień jeszcze tyle spaw do załatwienia… Najpierw trzeba cierpliwie czekać, aby wkroczyć w nowy świat niosący ze sobą chorą odwagę która dopełni czynu po to żeby za sekund parę szesnasto tonowa kupa metalu i innych rzeczy zgniotła moje kości niczym zapałki… zamieniła je w proch tak aby już nigdy się nie odrodziły… po to by wszyscy zapomnieli że kiedyś ułożone w porządku tworzyły mnie…

autor

Lost and alone...

Dodano: 2005-03-09 00:06:07

Ten wiersz przeczytano 671 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie