Czas dostawcą strachu

Czas niczym strzała pędząca
Goni za czymś, co rozmywa się
W promieniach słońca.
Wciąż czekam, nasłuchuje,
Rozglądam się uważnie...
Czy mogłabym przeoczyć
Kogoś tak ważnego dla mnie?

Otacza mnie wielu ludzi
I martwych przedmiotów wystawa.
Lecz wciąż czuję się sama,
Zagubiona, niepewna...
Gdy śnię, jest cudownie lecz
Chłodny świt marę odbiera.
Ginie nadzieja, wiara umiera.

A miłość największa, a jednak
Bardzo ryzykowna odchodzi ode mnie,
Cicho zatrzaskując za soba drzwi.
Zostaje sama i czekam w ciszy,
Kiedy ktoś lakko zastuka, lecz czy otworzę?
Może powrócić zbyt wielu wrogów.
Nie chcę już gościć bólu, smutku i łez.

autor

martuska

Napisany: 2005-03-08 Dodano: 2007-09-12 21:19:12

Ten wiersz przeczytano 397 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie