A czas jak rzeka płynie

Poprzedni tytuł, "Nie przeciągaj struny miły". Po redukcji wiersza tytuł nie pasował.

Płynie czas niepostrzeżenie, a nas tu nie ma.
Wiosna przemknęła przez świat, przekwitły jabłonie,
ciężarne lato napęczniałe, jak balonik
sypie dojrzałym ziarnem, czereśnią i wiśnią,
kwaśną, bo słońce zbyt mało promieni słało.
Było ich akurat tyle, ile wspólnych chwil
spędzonych pod gołym niebem - częściej samotnie.


Złocista kukurydza otulona tęczą,
zielonkawych pajęczyn, łódkowatych liści
dumnie trwa na stanowisku, gotowa do tańca.
Zatańczmy i my walca na kwiecistej łące,
pod gołym niebem, błękitnym, jak twoje oczy.
Wiatr rozwieje nasze włosy, ptak zaśpiewa pieśń,
więc wirujmy, wirujmy, aż nas noc przywita.


Jesień strugami deszczu kapie na parasol,
po szybach kropelki spływają, niczym słone łzy,
ptaki już dawno zmieniły kraj. Idą mrozy.
Ostatnie liście na drzewach z zimna drżą.
Zapalmy świecę za tych, których nie ma już,
ostatnią czerwoną różę złóżmy u ich stóp.
Bielutki płatek śniegu na barwny kwiatek spadł.



03.10.2010. Eurydyka

autor

Eurydyka12345

Napisany: 2010-10-13 Dodano: 2010-11-23 08:54:46

Ten wiersz przeczytano 1303 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie