Czas w porcelanie.
Takie same są dni,
pośród starych sprzętów,
na zakurzonej półce tkwi lalka.
Że żyje to mit.
Jej serce to głaz,
spalona, czarna zapałka.
Czasem tylko szepnie coś
z doświadczenia czasu echem.
Nikt nie słyszy, choć wokół tłum.
Nikt jej już dzisiaj nie chce...
autor
izka2609
Dodano: 2012-10-14 02:35:30
Ten wiersz przeczytano 523 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
świetny, bardzo mi się podoba