Czekając na rezurekcję

Wstyd jest dla języka krętym labiryntem,
w oczach ludzkich widzę polującą flintę
w rękach myśliwego, gotową do strzału,
więc po cieniach życia skradam się pomału...

Nie wczoraj to było, lecz dobrze pamiętam,
odszedł zostawiając krępujące pęta.

Ostracyzm społeczny tchnął amok w sumienie,
przezeń świętym będąc, popadam w zwątpienie.
Uczę się znów mówić, by wiedzą tej lekcji
przez tor pogodzenia sięgnąć rezurekcji.

autor

Sigul

Dodano: 2006-09-09 00:11:12

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie